--- Kirath's History ---------------------------------------------------- 1 ---
Kirath was born in the fair city of Bonan on Thuar's Preparation day of
Harvest, in 4224th year after the Treaty of Centar. He was the son of Ferakh,
a rich and influential elven merchant, and his human slave, Truzall.
He was accepted as a son because Ferakh and his wife, Maryana, did not have
any other children, but his mother was sold. Thus he was raised by Ferakh and
Maryana as their true son.
Being not stupid, Kirath realizes he, as a half-elf, could never be the son
of two elves, so something strange has happened, but he doesn't think of it
very often, believing his true father or mother has died or something, and
his parents aren't telling.
At the age of nine, Kirath was sent to school, mainly to learn reading and
writing, and some basic geography and history. In these days he also learned
to swim and how to tie and untie ropes, mainly when playing around the docks
and harbour of Bonan. He also learned the foreign language of Dunil, because
that would be useful should he travel to other countries.
One of the teachers at school was a magician, who delighted in telling the
children stories and conjuring images of them to make them more lively.
Kirath quickly became fascinated with this art. And, a few years later, when
two wizards from the Bonan Alteration University visited the school to look
for new students, he showed exceptional intelligence and the potential to
become a good Transmuter.
Ferakh was only too happy for him, and, proud of seeing his son become a
sorceror, payed his studies at the BAU.
Apart from the basic magical skills, Kirath chose to take a course in ancient
history, which interested him very much, and later in the old Orienal
language. Thus, after seven years of study, he graduated as a Transmuter.
After this, Kirath wanted to leave Bonan and see some more of the world, but
his mother, worried as she was, persuaded him to stay and accept the job as
librarian the University offered him.
Although this was an interesting job, Kirath wanted to do something different
as well. Thus, he secretly started to look around in the teachers' private
chambers and other rooms he was not supposed to be in.
There has been no security problems in the University for the past few years,
and so most traps and wards had been neglected for a while. Clever and obser-
vant as he was, Kirath managed to avoid the remaining few quite easily.
Until one day.
One afternoon, he had found himself into the Library of the Chief Examinator
without being seen. As he looked around, he noticed an interesting book about
history. What he failed to notice, however, was the magic sigil on its cover.
As he opened the book to read it, there was a sudden loud noise as it exploded
in his hands. Quickly putting the book, which apparently was unharmed, back
where he found it, he rushed to the door. Too late.
As he opened the door he found the Chief Examinator with some of his staff,
who went to look where the noise came from. There was no way to escape, so
Kirath was led to the University Council.
When the story was told, there was a short discussion between some members of
the Council. Kirath stood near nervously, unable to move due to some spell
placed on him. When the debating was over, he was, to his amazement, not put
to death (or worse). Instead, he was praised for his skills at stealth and
espionage. He could go, but was told never to tell anyone, or else.
The Chief Examinator, however, was never seen again. A very good likeness of
him was added to the row of statues decorating the University garden.
A few days after this incident, Kirath was once again asked to appear for the
Council. He was told the BAU needed someone to infiltrate in the Chronomantic
University, and, as he had showed, he was just perfect for this job. Eager
at the prospect of an exciting job, and fearing for his life should he choose
otherwise, he accepted this.
The Chronomantic Universtiy was located at the other side of Bonan. For
decades, there had been rivalry, if not hatred, between the two universities.
The powerful city guard was the only thing keeping them from starting an open
magical battle. Instead, they did it secretly, 'occasionally' unleashing
fireballs or hordes of orcs at each other.
The Chronomancers were said to have part of a manuscript written by the well-
known Conjurer Evard, of which we possessed the other part. When combined,
the text was said to tell the way to Evard's secret labratory, and who knows
what might be found in there!
Members of the Council cast some disguise spells on Kirath, and, after he
was given some scrolls and a purple robe, he went off to the Chronomantic
University.
For weeks, he posed as a student, searching the libraries in his spare time.
When he found nothing of interest there, he reverted to his old habit and
hobby, breaking into the teachers' offices and looking for information there.
However, the Chronomancers were more cautious than the Transmuters, so it
didn't take long before Kirath was, once again, caught. The Master of Expiri-
ments found him looking around in his labratory.
However, the Master of Expiriments was not too eager to reveal this discovery
to the other teachers. Word of the Transmuters' new statue had spread across
town, and the Chronomancers were generally more strict and cruel than the
Transmuters. Also, he dared not kill Kirath on the spot, as the usage of such
magic was not allowed inside the university and thus would immediately alarm
the others, who would certainly sense it.
Thus, he tied Kirath up and locked him in his room, while he tried to think
of something else. Then, an idea came to him. He could teleport Kirath far,
far away, so that he would never come back and nobody would hear of this.
Looking through a collection of scrolls in the ancient library, he finally
found what he was looking for.
Then, he returned to Kirath, only just in time to catch him trying to open
the lock. Apparently the knots used weren't so tight after all.
He first cast some charm on Kirath so that he would agree, because if he did
not, the spell might fail. He said he would use a teleport spell to transport
him to somewhere else, so that the story would be kept a secret forever.
Kirath chose to be taken to Dolgarion, an old castle in Pellenon, which was
famous for having endured siege for eleven years in the Great War between
elves and humans. He had read much about this castle, and really wanted to
see it.
He was even allowed to fetch some of his possessions before this teleport,
because he couldn't run off due to the charm put on him. So at night, he
silently left the Chronomantic University, only to return half an hour later
with some equipment he thought useful.
Then, the Master of Expiriments read the scroll aloud, causing Kirath to
vanish in a blinding flash of light... and to reappear... in a dense pine
forest.
This was not at all near Dolgarion, as the Chronomancer never wanted to do
Kirath a favour. He only wanted to get rid of him, and Pellenon was far to
near Bonan for him to be safe. So instead, he teleported him to a pine forest,
as he didn't know of such a forest within hundreds of varno. However, as he
was adamant about not killing Kirath, he was teleported near somebody else to
assure he would not die immediately.
When Kirath recovered from the spell, he found himself in a cold forest,
which surprised him, since Dolgarion was in a tropical region. As the Chrono-
mancer's charm faded away, he realised he had been tricked. He should never
accepted being subject to the teleport spell.
Before he decided what to do, he heared some unfamiliar voices nearby. They
approached him, probably because he had not been all that silent. This was a
band of adventurers, on its way back to the civilised world after escaping
a slave mine in a mountain range he had never heard of. One of the adventurers
had a map showing both their current location and Romil.
Kirath was more than six hundred miles from home...




--- Kirath's Dagboek ----------------------------------------------------------

Curriculum Vitae 
Ik, Kirath, geboren in Bonan, Romil op 12-7-4224 AD was de zoon van een rijke
 en machtige koopman-elf, en diens slavin, 'n mens. Waarschijnlijk werd ik
 alleen geaccepteerd mdat mijn vader verder geen nakomelingen had. Mijn
 moeder herinner ik me nauwelijks meer; toen ik nog erg jong was is ze
 verkocht, en sindsdien ben ik opgevoed door de vrouw van mijn vader.
Toen ik 9 was ging ik naar de Magische School. Daar leerde ik de beginselen
 der magie, lezen en schrijven, en de oertaal, het Orienaals. Na 6 jaar haal-
 de ik mijn diploma. Ik vond de magie interessant, dus wou ik daarin verder
 studeren. Mijn vader, die daar blij om was, betaalde mijn studie aan de
 Universiteit voor Vervormende Magie in Bonan. Aldaar studeerde ik voor
 Transmuter. Tijdens mijn studie vatte ik een grote interesse op voor
 geschiedenis, dat ik dus als extra vak koos, en puzzels. Met de jaren werd
 ik erg goed in het ontwarren van allerlei puzzels, en ook het ontwijken of
 onschadelijk maken van diverse soorten valstrikken, wat ik soms heimelijk
 oefende in de verboden kamers van de universiteit, ging me goed af.
Toen ik 19 was slaagde ik voor mijn examen en haalde mijn Diploma in de
 Alteration. Tegen die tijd kreeg ik een beetje genoeg van de stad en wou er
 op uit trekken met een of andere groep avonturiers, maar mijn vader wist
 mij om te praten om hier te blijven en in de universiteit onderzoek te ver-
 richten. Hij zorgde ervoor dat ik een baantje bij de universiteit kreeg als
 bibliothecaris. Ondertussen las ik nog allerlei boeken, vooral over geschie-
 denis, en probeerde nog wat leuke spreuken los te krijgen van de leraren.
Na niet al te lange tijd begon dit werk me echter te vervelen, en ik begon
 in de papieren van leraren rond te kijken. Ik werd steeds beter in het
 onschadelijk maken van alle mogelijke beveiligingen van kamers, laden, en
 dergelijke. Toen besloot ik op een saaie middag eens in de Geheime Biblio-
 theek van de Hoofdexaminator rond te kijken. Het viel niet mee, maar ik
 slaagde erin binnen te komen. Net toen ik verdiept was in een boek over
 de grote oorlog tussen elfen en mensen, waarvan het einde het begin van onze
 jaartelling is, kwam opeens de Hoofdexaminator binnen! Hij zag me al voor
 ik tijd had om me te verbergen en ik werd voor de Universiteitsraad geleid.
Tot mijn verbazing werd ik niet gedood, gedemagificeerd of iets dergelijks,
 maar geprezen om mijn vaardigheid vallen onschadelijk te maken. In plaats
 van mij werd de Hoofdexaminator gedood, omdat hij de geheimen van de
 Universiteit niet goed genoeg had beveiligd! Het spijt me voor hem, ik mocht
 hem wel.
Niet lang na dit incident werd ik bij de Rector Magicissimus geroepen. Ik
 vreesde dat ik alsnog ter dood gebracht zou worden, maar ik ben toch maar
 gegaan. Het bleek dat, omdat ik hen een goede spion leek, in de Universiteit
 voor Negatief Energetische Magie (Necromancy dus) in dezelfde stad (tussen
 beide Universiteiten woedde in die tijd een hevige ruzie, alleen verborgen,
 want als een Universiteit openlijk de andere aan zou vallen zou hij zeker
 door de Stadsraad verboden worden) binnen moest dringen. De Necromancers
 hadden namelijk informatie waarmee, samen met de informatie die we op onze
 Universiteit al hadden, het geheime laboratorium van Evard de Wijze gevonden
 zou kunnen worden.
Evard de Wijze was een beroemde Conjurer, die vooral bekend stond om zijn
 trucks met tentakels. Een jaar of dertig geleden werd hij nog vaak gezien in
 allerlei steden in het land Dunil, altijd op zoek naar de meest idiote
 voorwerpen, zoals teennagels van draken, gedroogde ork-levers en groen ge-
 vlekte diamanten, en bereid veel geld te betalen aan groepen krijgers die
 lange reizen maakten om deze dingen te verkrijgen. Er gingen geruchten dat
 hij in zijn geheime laboratorium de krachtichste spreuken, staven, potions
 en andere magische voorwerpen ontwikkelde, zelfs de Steen der Wijzen (hoe
 kwam hij anders aan al het geld om zijn ingredienten te betalen ?), hoewel
 niemand daar ooit iets van gezien heeft. Waarschijnlijk is hij ooit omgeko-
 men bij een foutje in een betovering, want vanaf een gegeven moment is hij
 nooit meer gezien.
Het leek me wel een spannend baantje, dus nam ik het aan. Nadat ik met een
 paar spreuken om mijn ware afkomst te verhullen was behandeld en een paarse
 mantel had aangetrokken ging ik naar de Necromancy Universiteit, alsof ik
 daar een leerling was. Een paar wekenlang doorzocht ik de Universiteit, en
 hoewel het soms niet meeviel om mijn dekmantel te behouden (mede omdat
 Necromancy een van mijn tegenscholen is), werd ik niet ontdekt. In de bibli-
 otheek vond ik niks over Evard de Wijze, dus begon ik weer in de prive-
 vertrekken van leraren rond te kijken.
Toen ging het mis... toen ik in het lab van de Expirimentmeester aan het
 rondneuzen was, kwam hij opeens binnen. Hij had echter gehoord dat op mijn
 Universiteit de Hoofdexaminator gedood was omdat iemand in zijn bibliotheek
 was binnengedrongen (het is voor zover ik weet nooit uitgelekt dat de dader
 niet gedood was, en zeker niet dat �k die dader was) en had dus weinig zin
 te vertellen dat hij mij hier gevonden had, maar hij durfde me ook niet te
 laten ontsnappen, bang dat het zou uitlekken. Hij had geloof ik niet in de
 gaten dat ik een Transmuter was, anders zou hij me waarschijnlijk wel onmid-
 dellijk gedood hebben. Hij zei dat ik in zijn lab moest blijven tot in de
 nacht, zodat ik onopgemerkt mijn spullen kon pakken en me daarna door hem
 naar Dolgarion te laten teleporteren.
Dolgarion was een oud kasteel in Pellenon, een streek in Orienhil, dat bekend
 was om zijn vele hoge torens, en vooral om zijn onneembaar dikke muren. In
 de Oorlog tussen elfen en mensen was het elf jaar lang belegerd, maar het
 had standgehouden. Ik had veel van dit kasteel gehoord in de geschiedenis-
 lessen, en het leek me interessant om het eens in het echt te zien.
's Nachts sloop ik dus terug naar de Alteration Universiteit, pakte mijn
 spreukenboek, wat andere bezittingen en nuttige dingen, en wat eten in en
 trok mijn groene Transmutersmantel weer aan in plaats van de paarse van de
 Necromancers. Ik liet een briefje achter voor de Rector Magicissimus, zodat
 ze wisten waar ik was, en dat ook aan mijn vader konden vertellen. Toen ging
 ik weer naar de Expirimentsmeester om me weg te laten teleporteren. Hij
 sprak de spreuk uit... en een plotselinge lichtflits verblindde me...
Toen ik weer kon zien was de universiteit verdwenen; in plaats daarvan zag ik
 een dicht naaldbos om me heen. Ik trok mijn mantel verder dicht, want het
 was veel kouder dan ik gewend was in Romil. Al snel realiseerde ik me dat ik
 niet bij Dolgarion in de buurt kon zijn, want daar was het warmer en daar
 groeien geen naaldbomen. Ik besefte dat de Expirimentmeester me bedrogen had
 (Dolgarion lag hem waarschijnlijk te dicht bij Bonan; ik had zelfs binnen
 een dag weer terug kunnen zijn, bedacht ik later). Ik begon eerst een leuke
 manier te bedenken om een Necromancer langzaam te roosteren of zoiets,
 maar ik realiseerde me dat ik als eerste hier uit zou moeten komen als ik
 ooit nog iets anders wou doen. Ik zat me net te bedenken wat ik zou gaan
 doen, toen ik stemmen hoorde uit het noorden...
Zij moeten mij ook gehoord hebben, want ze kwamen op mij af. Na wat communi-
 catieproblemen (gelukkig spraken we alle zes Romal) hoorde ik dat zij een 
 groep avonturiers waren, net ontsnapt van een bende trollen aan de voet van 
 een bergketen waar ik nog nooit van gehoord had. Gelukkig had een van hen, 
 een priester genaamd Luncon, een kaart bij zich, waar Romil ook op stond. 
 Toen bleek dat ik meer dan zeshonderd mijl van huis was!!

('s avonds)
 Ik had kunnen weten dat ik hem niet had moeten vertrouwen! Ik zit nu niet in
 Dolgarion, maar in een ijskoud naaldbos ongeveer 600 lanson ten noordoosten
 van Bonan. Na wat wandelen door het bos kwam ik een groep avonturiers tegen,
 die ontsnapt waren uit een slavenmijn. Volgens mij zijn het schurken, maar
 in m'n eentje begin ik hier ook niks, dus ik ga voorlopig maar met ze mee.
(7-11, 's middags)
 We houden nu even pauze na een lange boswandeling. We zijn op weg naar het
 dichtstbijzijnde dorpje (�70 lanson naar het zuiden) om eten in te slaan.
 Gelukkig heb ik aardig wat bij me! 
 De groep valt eigenlijk best mee, alleen Garlan, een invoker, bevalt me niet
 zo erg; als het schurken zijn, zijn het in elk geval aardige schurken!
 We zijn nu met z'n zessen: Garlan dus, Garlog, een paladin en broer van Gar-
 lan (hoe houdt hij dat in Sulo's naam uit ?!), die de gewoonte heeft in
 bomen te klimmen als er gevaar drijgt, Cyrion, een dief, Gyrwyn, een krijger
 die met salto's over everzwijnen heen springt, Luncon, een priester van
 Marsos, god van het water, en ik dus.
 We hebben in de verte een soort toren gezien; daar gaan we zometeen heen.
 Misschien kunnen ze ons daar helpen.
('s avonds)
 Dankzij Mindrabor, een gemene conjurer, zitten we nu met z'n allen in een
 muizehol bij Bagaxal, die hier al veertig jaar zit.

Speeldag 1, 6-11
Ze hebben me aangeboden met hen mee te reizen, wat ik aannam, omdat ik in
 mijn eentje nauwelijks kans zou hebben in deze wildernis. Het liep al tegen
 de avond, dus hebben we daar ons kamp op geslagen. Rond het kampvuur hebben
 we wat verder kennis gemaakt en verhalen uitgewisseld.
Ze waren met zijn vijven: Luncon, de Cleric die ik al eerder genoemd heb,
 een aardige, maar een beetje hebzuchtige elf, die zich vooral interesseerd
 in kaarten en graag de hele wereld in kaart wil brengen,
 Garlan, een nogal sadistische Invoker met Necromancy als hobby, die er naar
 streeft de hele wereld te veroveren (het overmoedigste plan dat ik ooit ge-
 hoord heb). Ergens mag ik hem wel, maar ik vertrouw hem niet helemaal. Vol-
 gens mij is hij in staat (moreel zeker, fysiek geloof ik niet echt) om onze
 groep te verlaten, of zelfs uit te moorden als dat hem uitkomt,
 Garlog, een sympathieke Paladin, broer van Garlan,
 Cyrion, een volgens mij ietwat laffe Dief,
 Gyrwyn, een Fighter die niet veel zegt.
Na wat leuke verhalen te hebben uitgewisseld zijn we gaan slapen. Garlan ging
 op wacht staan, omdat hij mij niet vertrouwde (wat ik me best voor kan
 stellen als je midden in de wildernis een onbekende tegenkomt). Het is hard
 slapen op de bosgrond als je een bed gewend bent!

(7-11)
 We zouden zuidwaarts trekken naar het dichtstbijzijnde dorpje (ongeveer 50
 mijl!) om voedsel in te slaan. Na nog geen kwartier hoorden we iets in de
 struiken. Gelukkig was het maar een wild zwijn. Ik ben opzij gedoken,
 terwijl Gyrwyn een salto over het dier sprong en zijn zwaard in diens rug
 boorde. We hadden eigenlijk het vlees mee moeten nemen, hoewel dat niet zo
 lekker schijnt te zijn.
 Tegen de middag zagen we (behalve Luncon ?!) een koepel. We zijn die kant
 uit gegaan in de hoop daar eten te kunnen kopen. Niet veel later stonden we
 ervoor. Cyrion brak het slot open en we gingen naar binnen.
 We kwamen in de hal, die met mysterieuze tapijten versierd was. Hierop zagen
 we afbeeldingen van een Invoker en een Necromancer. De volgende kamer was
 een soort atrium, met een fontein met standbeeld in het midden en vier deu-
 ren.
 Garlog stelde voor naar het oosten te gaan, misschien omdat dat richting
 Palestina is. We gingen de oostelijke deur door en kwamen in een volgende,
 minder versierde, vierkante hal, met, alweer, vier deuren. Tot groot ver-
 driet van Garlog zat de oostelijke op slot, dus zijn we maar naar het
 noorden gegaan.
We kwamen in een gangetje naar het noorden met ongeveer halverwege een deur
 naar het westen, die echter op slot zat. Verder naar het noorden boog de
 gang af naar het oosten. Bij die hoek kwamen we een wachter tegen. We groet-
 ten hem, maar spraken kennelijk niet zijn taal. We verstonden hem ook niet.
 Cyrion stak zijn hand uit als groet, maar de wachter pakte een touw en begon
 hem vast te binden. Cyrion probeerde zich los te rukken, maar dat lukte hem
 niet. Toen sprak ik een Color Spray uit en de wachter viel bewusteloos op de
 grond. Cyrion maakte zich los en we bonden de wachter vast. Toen we zijn
 zakken doorzochten vonden we een sleutel, wat gouden munten, een chain mail,
 dat Luncon meenam, een zwaard, dat Gyrwyn bij zich stak, en een boog met
 pijlen, die Garlog meenam.  Plotseling kwam de wachter bij en begon om hulp
 te schreeuwen. Garlan aarzelde geen moment en stak zijn dolk door de hals
 van de wachter, tot afgrijzen van Garlog en mij.
We volgden de gang, die even later naar het zuiden draaide. Er was 'n deur
 aan onze beide zijden, en een recht vooruit. We gingen daardoor, zuidwaarts.
 We kwamen iemand tegen, waarschijnlijk een bediende, die een bed stond op te 
 maken. Hij schrok toen hij ons zag. We konden hem niet verstaan, dus pro-
 beerden we hem met gebarentaal iets duidelijk te maken. Hij zei iets tegen
 Garlan, wat ik een beetje kon verstaan. Hij bleek te denken dat Garlan van
 deze universiteit was, en wou ons samen met hem afmaken. Toen hij merkte dat
 Garlan dat niet van plan was (ze verstonden elkaar niet eens !) trok hij
 zijn dolk. Ik probeerde hem nog duidelijk te maken dat we niks kwaads van
 plan waren, maar hij luisterde niet en viel Garlan aan. Die sprak direct een
 Chill Touch uit en sloeg naar de jongen. Hij viel huilend op de grond en 
 knielde voor Garlog, die de deur bewaakte, en smeekte ons hem geen kwaad te
 doen. Plotseling greep hij Garlog's voeten en trok hem omver. Hij rende de
 deur uit en wist te ontsnappen. Garlog had z'n pols gebroken.
We doorzochten de kamer, maar vonden niets. We gingen terug de gang in en
 probeerden de oostelijke deur. We kwamen in een soort van studeerkamer. Er
 lag een boek over constructietechnieken, en er zat een briefje in waarop 
 stond dat dat boek voor donderdag terug moest naar de bibliotheek. Ik nam
 beide mee. Ik had het gevoel dat de oostmuur tevens de buitenmuur van de to-
 ren moest zijn, en dus gebogen. Dat klopte niet, dus ik zocht even en vondt
 al snel een geheime gang. We kropen de gang door en kwamen in een krap, leeg
 kamertje, waar niks te vinden was. Toen we terugkropen zagen we echter net
 een paar wachters de deur uit gaan, die ons waarschijnlijk zochten nadat de
 bediende alles verteld had.
Nu probeerden we de westelijke deur. Dit was ook een studeerkamer, compleet
 met student. We hebben een gesprek met hem aangeknoopt, en kwamen zo het een
 en ander over deze universiteit te weten. Voor meer informatie verwees hij
 ons door naar een zekere Naxon, die hier leraar was. Cyrion, die sukkel, 
 probeerde hem in de rug aan te vallen, waarop Garlog hem een dreun gaf. De
 tovenaar merkte dat wij hem wilden doden en viel ons aan, wat hem fataal 
 werd. Hij had wat geld en een toverboek (Alarm, Cantrip) bij zich. Hierna 
 zijn we langs de gang teruggelopen naar de oostelijke kamer.
De sleutel van de wachter bleek te passen op de oostelijke deur. We gingen de
 deur door en kwamen in een soort gehoorzaal. Er was niet veel te vinden, 
 maar er bleek al weer een geheime ruimte te zitten, onder het podium. Hierin
 vonden we wat spinnewebben, een stoel, waarvan Garlog de poot gebruikte om 
 zijn pols te spalken, en vier ratten, die we eventjes doodsloegen. We gingen
 weer terug, sloten de deur achter ons, en namen de zuidelijke deur.
We kwamen in een oost-west gang met een deur op het zuiden. Een leerling van
 deze universiteit kwam ons tegemoet, en wilde ons gevangen nemen, denkende
 dat we slaven waren, ontsnapt uit de mijnen in het noorden. Dat was ook zo
 voor onze ploeg, behalve voor Garlog en mij, maar dat vertelden we maar
 niet. Veel informatie konden we niet uit hem krijgen. Toen hij ons wou ar-
 resteren daagde Garlan hem uit tot een gevecht en schoot hem dood met een
 Magic Missile. Toen we hem doorzochten vonden we wat geld en een toverboek
 (Cantrip, Magic Missile, Stinking Cloud). 
We gingen de zuidelijke deur door en kwamen in een WC. Luncon slaagde erin een
 luik in de vloer te vinden. Ik ging naar binnen en het viel achter mij
 dicht. We wisten het weer open te krijgen en te houden, en ik ging de gang
 door. Aan het eind was weer een luik, maar toen ik het opende sloeg een
 valhek in het midden dicht. Ik liep naar het valhek, en vroeg Garlog, die
 aan de andere kant stond, om weer naar buiten te lopen om mij weer op te
 pikken. Ik ging door het luik naar buiten en liep naar de ingang. Toen ik
 binnen kwam waren de anderen daar, juist in gevecht met een wachter. Ik
 gooide een dart op hem af, maar miste. Gelukkig slaagde Gyrwyn erin hem te
 doden. Hij had niet veel interessants bij zich, alleen wat geld. We liepen 
 weer naar de grote hal en namen de zuidelijke deur. We kwamen in een trap-
 penhuis met een deur naar het oosten, waarachter de gang, waar we net ge-
 weest waren, lag. We gingen de trap op...

(8-11)
 Nadat Bagaxal ons nog wat details had verteld over het stadje las Luncon de 
 scroll op. Een glimmende poort kwam tevoorschijn, en we liepen er door,
 waarna de poort zich weer sloot. We stonden voor een klein stadje, met een
 paar torens in het midden. De muis, die Bagaxal met ons mee gestuurd had, 
 liep voor ons uit de poort door. 
 Een paar mensen zagen ons en renden schreeuwend weg. Een van hen liep onze
 muis zelfs plat! Even later struikelde Cyrion over een gigantische dubloen,
 en nam die mee. Later werd hij ondergespuugd door een man die ons niet zag.
 Het was al laat toen we bij de toren in de buurt kwamen. Toen begon het te 
 hagelen! Ik werd bijna geraakt door een hagelkorrel, omdat ik geen schild 
 had om me te beschermen. We renden verder richting toren, omdat we geen
 andere schuilplaats konden vinden. Een stel ratten kwam achter ons aan,
 zodat we nog harder moesten rennen.
 Eindelijk kwamen we bij de toren aan. Een meisje (Nissa, de leerlinge van 
 Pandjala) zag en hoorde ons en liet ons binnen. Ze bracht ons naar een 
 zitkamer en even later kwam Pandjala er zelf ook aan. Ze sprak een Dispel 
 Magic over ons uit en we waren weer op onze normale grootte terug.
 We hebben haar het hele verhaal verteld, en ze besloot dus om de volgende
 ochtend zich daarheen te teleporteren om Bagaxal te helpen.
 Wij mochten die nacht daar blijven.
(9-11, 's ochtends)
 Pandjala heeft ons net gewekt. Zij gaat zo naar de universiteit, en wij
 kunnen wat in de stad rondkijken en inkopen doen. Nu eerst maar eens ontbij-
 ten; ik heb wel eens zin in wat anders dan gedroogd voedsel!
('s middags)
 Ik ben met Cyrion de handelswijk ingelopen; de rest ging naar de tempel. Ik
 heb een dolk gekocht (die kan je wel gebruiken als avonturier) en wat perka-
 ment om aantekeningen op te maken. Ik moest nog voor tolk spelen, want Cyrion
 spreekt geen woord Romal. Hij laat zich trouwens wel oplichten; 8 florijnen
 is niets voor een goed kort zwaard!
 Aan het begin van de middag gingen we met z'n allen naar een herberg om wat
 te drinken. Garlog is in te tempel haast al zijn geld kwijt geraakt (een van
 de nadelen van het paladinschap) en Garlan heeft een douche met heilig water
 gekregen in een futiele poging hem te bekeren. Niemand weet waar Luncon is;
 vanochtend liep hij half-slapend ergens heen en sindsdien heeft niemand hem
 meer gezien. Swiftfoot is ook verdwenen, waarschijnlijk omdat hij niet zo
 van steden houdt.
 Clarissa vertelde ons dat zij op weg was naar Krasjnodar, waar binnenkort
 een toneelstuk zou worden op gevoerd onder leiding van Prim Glamor, een erg
 bekende regisseur (hoewel niemand van de groep verder ook maar van hem ge-
 hoord heeft). We gaan waarschijnlijk met haar mee; het is de goede kant uit.
('s avonds)
 Pandjala en Bagaxal zijn weer terug uit de Toren. Mindrabor en Naxon zijn 
 dood (gelukkig maar, alleen jammer van zijn Mindrabor's toverboek, want dat
 is ook verbrand) en de derde is ook verslagen, al leeft hij nog.
 Pandjala had nog wat leuke dingen voor ons, zoals een zilveren dolk +1 voor
 Clarissa (waar verdient zij dat aan? zij heeft niets gedaan!), een Wand of
 Wonder voor Cyrion, een Invisiblity-spreuk voor Garlan en een Polymorph Self
 scroll voor mij. Tot zover bevalt het avonturiersleven me wel!
(10-11, 's ochtends)
 We hebben besloten met z'n allen naar Krasjnodar te gaan. Gyrwyn blijft hier
 om nog wat te genezen, en Luncon en Swiftfoot zijn we ook kwijt, dus blijven
 we met z'n vieren over.
('s avonds)
 Pandjala heeft de paarden betaald (maar goed ook, want zoveel geld hadden
 wij niet eens!) en we zijn op weg gegaan. Je wordt wel stijf van zo'n hele
 dag paard rijden!
(11-11, 's avonds)
 Dit is wel leuk om de omgeving te bekijken en 's avonds een beetje te oefenen
 met bepaalde dingen, maar voor de rest is het doodsaai. Ik hoop dat er in
 Krasjnodar meer te doen is.
(12-11, 's avonds)
 Dit begint saai te worden; ik hoop dat er eens iets bijzonders gebeurt!
(13-11, 's middags)
 We schieten al op; volgens iemand die we tegenkwamen zijn we ongeveer op de
 helft. Ik hoop dat hij gelijk had, anders zitten we ons hier nog langer te
 vervelen.
(14-11, 's avonds)
 We komen vast in de buurt; we komen aardig wat mensen tegen die ook het to-
 neelstuk willen zien. Ik hoop dat we er snel zijn.
(15-11, 's middags)
 We kunnen Krasjnodar in de verte zien liggen. Waarschijnlijk zijn we er
 vanavond.
('s avonds)
 We zijn 's avonds in Krasjnodar aangekomen. Het stuk is al over twee dagen.
 Op die dag staat echter de vuurmaan hoog aan de hemel, en iedereen is ervan
 overtuigd dat dat onheil brengt.
 We hebben bij Karan Vinodar, eigenaar van het theater, gegeten. Hij had
 echter een probleem. Hij had namelijk gehoord dat Prim een hekel had aan
 Skilltor Rhune, een van de stadsmagiers, en dat Prim hem misschien wel wilde
 vermoorden! Hij wilde ons tijdelijk als toneelknecht aanstellen om uit te
 zoeken wat er nou precies zou gebeuren, wat wij aannamen. Overnacht in de
 herberg aan het theaterplein.
(16-11)
 's ochtends hebben we oude kleren van Karan gekregen en heeft hij ons te
 werk gezet in het theater. Een gnoom, *****, liet ons het theater zien en
 vertelde wat we moesten doen. Prim blijkt kort geleden allerlei wijzigingen
 in het script te hebben gemaakt, en hij gedraagt zich vreemd, net als Johan
 Myrmestor, de hoofdrolspeler. Clarissa is in het orkest gegaan om daar iets
 te weten te komen.
(17-11)
 Iemand heeft in mijn spreukenboek zitten bladeren!
 Na wat denkwerk verdenk ik Clarissa, die al eerder interesse in mijn spreu-
 ken toonde. Vannacht ga ik haar spreuken saboteren.
('s nachts)
 Clarissa heeft inderdaad mijn spreuken overgeschreven, de vuile kr�kh!
 Ik heb stiekem haar spreukenboek uit haar rugzak gehaald en erin gekeken.
 Dankzij een Cantrip laat ik geen vingerafdrukken achter. Ik heb Sound Bubble
 overgeschreven (dat lijkt me wel een practische spreuk) en mijn spreuken ge-
 saboteerd, zodat ze ze niet meer kan gebruiken.
 Ik heb net haar spreukenboek weer teruggelegd; ze heeft niets gemerkt, maar
 dat komt nog wel, ha ha!
(18-11, 's middags)
 Karan heeft ons uitgenodigd om bij hem te komen eten. Cyrion voelde zich nog
 erg zwak, maar nadat Garlog hem nog wat genas is hij ook meegegaan. Tivity
 schijnt trouwplannen te hebben met Garlog, hoewel dat hem niet zo bevalt.
 Karan vertelde ons dat de stad een probleem had, en dat de burgemeester,
 Jostin, ons daar over wou spreken.
 Na het ontbijt (Heerlijk! Ik wou dat we zulk eten mee konden nemen op avon-
 tuur!) zijn we per koets naar Jostin gegaan.
('s avonds)

 Clarissa is in paniek omdat haar spreuken niet werken
 Overnacht in het rivierdal.
(19-11, 's avonds)
 We zijn vanochtend verder gereisd naar waar de grotingang moest zijn. Onder-
 weg hebben we nog een grot in een heuvel gezien, wat bewoond leek. Dit is
 misschien wel de schuilplaats van de rebellen (we zagen er een postduif heen
 vliegen), maar we hebben nu wel wat belangrijkers aan ons hoofd dan wie nou
 eigenlijk de burgemeester moet zijn, dus zijn we doorgereden. 
 We hebben de paarden bovenaan de klif laten staan en zijn met een touw af-
 gedaald. Ik ben met Luncon naar beneden gevlogen. Clarissa probeerde dat ook
 maar het lukte (natuurlijk) niet. Gelukkig kon ze nog het touw grijpen, an-
 ders was ze nu plat geweest, en dat wens ik haar nu ook weer niet toe.
 Ze is er na enig gezoek achter gekomen dat er in haar boek is geschreven
 (klein verschil in de inktkleur; stom van me om niet haar inkt te nemen!) en
 heeft het geprobeerd te repareren. Nou ja; ze heeft in elk geval niet door
 dat ik het gedaan heb, en ze is een paar dagen behoorlijk in paniek geweest,
 dus voorlopig staan we quitte.
 Het begint al donker te worden, dus we zullen hier overnachten en morgen de
 ingang zoeken.
(20-11, 's middags)
 Na wat zoeken ontdekte ik de grot achter wat struiken. We zijn voorzichtig
 naar binnen gegaan. Vlak na de ingang liep de grot omlaag; we hebben Luncon
 in het gat laten zakken. Een enorme krab knipte echter het touw door en hij
 viel ver naar beneden.
 Garlog haalde zijn Wand of Earth and Stone tevoorschijn om een tunnel te
 maken, maar wist het commandowoord niet. Ik heb het ook geprobeerd, maar het
 lukte mij ook niet. Daarna dronk hij zijn potion leeg en probeerde te vlie-
 gen, maar dat lukte niet. Hij gleed uit en kwam beneden bij de krab terecht.
 Om hem bij te lichten heb ik m'n lantaarn laten zakken. Cyrion maakte de
 krab geel met zijn staf en Clarissa en ik bestookten hem met Magic Missiles
 (die spreuk van haar werkt dus weer) terwijl Garlog hem in stukken hakte.
 De krab ging weg. Daarna hoorden we wat gestommel en een kreet van Garlog
 die ook naar beneden viel.
 Ik heb Garlog's staf nog even geprobeerd en kwam erachter dat het woord dat
 we zochten Dwarf (god van het element aarde) was. Hiermee maakte ik een
 tunnel naar beneden en Cyrion, Clarissa en ik daalden af.
 Toen we aankwamen op de plek waar Luncon en Garlog moesten zijn zagen we
 echter niemand. Na even zoeken ontdekten we een zijtunnel, waar zij dus ook
 heen gegaan moesten zijn. Na even zwemmen (de tunnel lag onder water) kwamen
 we bij een grote kamer.
 Net toen we de kamer in wouden gaan kwam er een draak op ons af met een
 ruiter erop.
('s avonds)
 We zijn weer door de grot naar de draak gegaan. Daarachter vonden we Luncon
 en Garlog, die nog bleken te leven, doordat ze in een luchtbel zaten. Toen
 we verder de grot in afdaalden kwamen we bij een enorme luchtbel met een
 soort gebouw erin. Dit bleek een tempel van Marsos te zijn, bewoont door
 enkele elementalisten.
 We hebben hen onze opdracht uitgelegd; omdat we een heiligdom natuurlijk
 niet kunnen opblazen (hoewel Cyrion dat liever wel doet) hebben ze ons een
 soort plant gegeven waarmee we onder water naar de Koalinth kunnen gaan om
 daar de bom te plaatsen (interessante plant trouwens; ik moet een stukje
 bewarwn om te onderzoeken). Daarna moeten we terugkomen omdat zij de ontste-
 ker hebben en omdat ze onze herinneringen aan deze tempel uit moeten wissen.
 Dat kunnen ze dus wel vergeten als het aan mij ligt!
 Morgenochtend gaan we op weg...
 Het begint wel erg koud te worden 's nachts. Ik moet zodra we weer in Krasj-
 nodar zijn maar eens een warme deken kopen.

 ,-- Kirath's dagboek, 21-11, 's avonds ------------------------------------,
 | Het is een lange dag geweest, maar het is ons uiteindelijk gelukt om het |
 | Koalinth-dorp op te blazen. De prijs was hoog... Cyrion is dood, gestikt |
 | toen we als vissen naar boven gehaald werden door een stel kr�kh. Hij is |
 | zelfs als een zombie ons achterna gekomen, omdat hij nooit in goden ge-  |
 | loofd heeft. Arme Cyrion!                                                |
 | We moeten in Krasjnodar nog een ritueel houden voor zijn zieleheil, en   |
 | zijn familie, als hij die nog heeft, inlichten over dit tragisch lot.    |
 | We zijn nu weer bij de grot van de rebellen (de rebellen zijn echter ge- |
 | vlucht, de grot is leeg) op de terugweg naar Krasjnodar. We hebben de    |
 | kapitein van een schip dat door de ontploffing getroffen werd meegeno-   |
 | men, met twee gewonden van zijn schip. Behalve Clarissa en ik slaapt     |
 | iedereen nu. Morgen gaan we verder naar Krasjnodar, hopelijk zijn we er  |
 | voor het avond wordt. Hoe eerder zij het goede nieuws weten, hoe beter!  |
 `--------------------------------------------------------------------------'
 We daalden af in de grot die de priesters ons wezen...
 Het was nogal donker. Met enige moeite ontdekten we een zijgang, mede dankzij
 Luncon's onderwaterlantaarn. Het zal een stuk langzamer gaan dan ik gedacht
 heb, want Garlog, Cyrion en Clarissa kunnen niet zwemmen.
 Langzaam zwemmend ga ik met Garlog de rest van de groep voor.
 Plotseling houdt Garlog stil. Als ik omlaag kijk zie ik waarom: hij staat
 op de rand van een vijftig meter diepe afgrond.
 Luncon en ik duiken naar beneden om te kijken of er iets beneden is. We
 zoeken wat rond, maar vinden niks. De hebberige Luncon wil nog doorzoeken
 als het water om ons heen opeens warmer wordt. Ik kijk omlaag en zie een
 enorme rode vlek die op ons afkomt. In paniek zwemmen we snel omhoog en
 terug de gang in. Ik weet me net tegen de rotswand te drukken, samen met de
 anderen die ons aan zagen komen, maar Luncon krijgt de volle laag van de
 geyseruitbarsting.
 Luncon en ik dragen de anderen maar snel naar de overkant voor er een andere
 uitbarsting kan komen.
 We lopen door. Een eind verder wordt de grot breder. Een grote vis komt op
 ons afgezwommen en duikt op Garlog af voor hij zich kan verweren. Clarissa
 reageert snel en doodt de rog met een Magische Pijl. Maar goed ook, want die
 beesten zijn giftig.
 Plotseling zie ik iets bewegen bij de muur. Het is een touw, dat vast zit
 aan een net waar we op staan. Er is een ruk aan het touw en het net wordt
 omhoog gehaald. In paniek zwemmen we alle kanten uit om te ontsnappen, maar
 Cyrion en Garlog raken verstrikt.
 Terwijl het net langzaam opstijgt toen Clarissa en ik verwoede pogingen om
 het open te snijden, maar het is te stevig. Luncon schiet als een speer naar
 de oppervlakte om de vissers te waarschuwen, schiet dan even hard weer terug
 en komt bovenop mij terecht. Mijn dolk valt uit mijn handen, maar ik weet
 me nog net aan het net vast te houden.
 Hij zegt dat er kr�kh boven staan, die vast wel een hapje van ons lusten.
 Dat is geen erg goed excuus om bovenop iemand te duiken, maar laten we eerst
 onze vrienden maar redden.
 Het net wordt door drie kr�kh op de kant getild. Garlog trekt zijn zwaard en
 Cyrion probeert verwoed weer het water in te komen. Terwijl de kr�kh hen
 tegenhouden let niemand op mij, dus heb ik alle tijd om een spreuk uit te
 spreken. Een paar Magische Pijlen schiet langs me en treffen een kr�kh net
 voordat de hele omgeving verdwijnt in de mist van mijn Stinkende Wolk.
 Een kr�kh rent hoestend weg, de tweede valt Garlog aan en de derde houdt
 Cyrion tegen. Clarissa treft beiden met nog een paar Magische Pijlen en
 Garlog verweert zich dapper. Ik probeer met een Magische Mond de ene kr�kh
 om te laten kijken om Garlog betere kansen te geven, maar dat werkt niet.
 Kennelijk zijn kr�kh te stom om achter zich te kijken als daar een aanvals-
 kreet klinkt. Luncon schiet weer naar boven en valt ook aan.
 Terwijl de slag voortduurt klimt Clarissa half omhoog om aan te vallen. Op
 dat moment valt Cyrion bewusteloos op de grond. Snel helpen Clarissa en ik
 hem het water weer in, maar hij komt niet bij.
 Terwijl Garlog en Luncon weer naar beneden komen onderzoek ik Cyrion. Hij
 is dood...
 Beneden begint een discussie over Cyrion; aan de ene kant zou hij begraven
 moeten worden, aan de andere kant hebben we niet zo veel tijd, of heel
 Krasjnodar sterft aan de honger. Ik neem zijn dolk mee, want die heeft hij
 toch niet meer nodig. Er ontstaat een ruzie tussen Clarissa en Luncon. Ze
 willen allebei de Wonderlijke Staf hebben. Ze hebben ook geen enkel respect
 voor goede magie; wat moet je nou met zo'n flutding als een Wonderlijke
 Staf? In elk geval staan ze beide nogal oneerbiedig aan Cyrion te pulken en
 even later zie ik hoe Clarissa Luncon's zak rolt. In de hoop dat niemand het
 ziet geeft ze de vermeende Staf aan mij (dat vertrouwen is niet wederzijds!)
 maar ze slaagt er alleen maar in zichzelf voor paal te zetten, omdat ieder-
 een het gezien heeft en het geen Staf is maar een stomme sleutel.
 Garlog en ik weten hun ervan te overtuigen dat we nu echt verder moeten,
 maar ik meen te zien dat Luncon snel de echte Staf nog bij zich steekt.
 We besluiten uiteindelijk dat we teveel haast hebben om Cyrion te begraven;
 hij zal wel onder de stenen terecht komen, en we kunnen in Krasjnodar altijd
 nog een passend ritueel houden in zijn nagedachtenis (zou hij eigenlijk nog
 familie hebben? Ik weet eigenlijk niets van zijn achtergrond!)
 Als we weglopen kijkt Clarissa nog even om. Ze blijft verstijfd van schrik
 staan. We draaien ons ook om en zien Cyrion langzaam overeind komen met een
 glazige blik in zijn ogen. In een flits realiseer ik me dat zijn ziel niet
 naar de hemel gevoerd wordt, omdat hij nooit in goden geloofd heeft. De
 kwade goden zijn echter wel zo aardig om hem genoeg negatieve energie te
 geven om een zombie (of iets dergelijks, dat is mijn vak niet) te worden.
 Enkele tientallen meters van ons verwijderd begint de zombie zijn zakken leeg
 te halen, klaarblijkelijk op zoek naar iets. Als Luncon die stomme Staf nou
 maar had laten zitten! Na wat zoeken kijkt Cyrion boos naar ons en komt
 langzaam op ons af...
 Clarissa valt half flauw van schrik, maar ik weet haar nog net op te vangen.
 Garlog heft een soort gezang aan dat ik herken als een rite om ondoden te
 bezweren, maar het heeft niet veel effect. Ik schiet een Magische Pijl op
 de zombie af, maar daar is hij ook niet erg van onder de indruk. Luncon
 grijpt naar het Bezweringsamulet dat hij van Pandjala gekregen heeft en houdt
 het omhoog. Er gebeurt niks. Terwijl de zombie langzaam op ons toe komt pro-
 beer ik Luncon duidelijk te maken dat er een magisch woord moet zijn om het
 Amulet te activeren, maar hij weet van niks. Een paar verwoede pogingen om
 het woord te vinden lopen op niks uit. Dan is de zombie bij ons... hij haalt
 uit naar Garlog, die dapper voorop staat, en met een slag doet hij hem
 ineenzinken... Dodelijk verschrikt rent Clarissa de gang uit, op de voet ge-
 volgd door de zombie die Luncon en mij niet kan berijken omdat we bovenin de
 gang zwemmen. Luncon zwemt achter de zombie aan, aan een stuk door magische
 woorden roepend in de hoop het Amulet werkend te krijgen.


--- Een warme ontvangst -------------------------------------------------------
Ik loop de kroeg binnen. Vrijwel onmiddelijk valt er een doodse stilte. Op
vier man na staat iedereen op en loopt naar buiten.
"Ben jij de magi�r?" vraagt een.
"Ja." Een korte blik over mijn schouder maakt me duidelijk dat er nog iemand
achter me staat.
"Wij willen dat je je overgeeft en met ons meegaat."
"Wie zijn jullie?!"
"*WIJ* stellen hier de vragen!"
Ik neem snel de situatie op en begin met een paar mystieke gebaren. Een van
de ruziezoekers probeert nog met zijn knuppel te slaan, maar mist me op een
haar na. De rest komt te laat.
"Duolc Gniknits!"
Plotseling ontstaat een vrij dikke, verstikkende rookwolk om me heen. Voor ze
weten wat hen overkomt en ze zich met z'n allen op me kunnen storten, ben ik
al weggedoken.
In de algehele chaos probeer ik, zo goed als dat gaat door de rook, mijn weg
naar de achterdeur te vinden. Als ik de rand van de wolk bereik, merk ik dat
een van de belagers er ook net hoestend en wel uitkomt. Ik ren de deur door,
met hem op mijn hielen.
Een gang... deuren links en rechts... geen duidelijke buitendeur... een
trap... omhoog dan maar!
Ik storm de trap op, nog steeds achtervolgd. In een flits zie ik een raam
boven de trap, dat open staat. Ik klauter snel het raam uit. Dan is mijn ach-
tervolger ook boven. Ik draai me om voor een spreuk...
"Yarps Ruoloc!"
Ik zie het slachtoffer nog net op tijd wegduiken onder het raamkozijn, maar
deze paar seconden tijdwinst zijn genoeg. Ik loop snel om de nok van het
puntdak heen. Beneden is een steeg.
Ik zou kunnen springen, zo hoog is het niet... maar waarschijnlijk wachten ze
me beneden op. Ach, waarom ook moeilijk doen?
"Ylf!"
Mijn achtervolger komt ook net om de nok van het dak heen gehold, maar is te
laat om me nog te stoppen. Ik stijg de lucht in, hem op het dak achterlatend.
Snel vlieg ik terug naar de herberg.

--- Bureaucratie in Hex-al-Er -------------------------------------------------
K)irath, C)larrisa, q)uasi-intelligente idioot die vragen stelt, w)achters
 q: Wat is uw naam?
 K: Kirath.
 q: Geboren in?
 K: Bonan.
 q: BONAN?!
 K: Ja, Bonan. Dat ligt in Romil.
 q: Ja dat weet ik ook wel, ik ben niet gek! Burgerschap van?
 K: Romil en Norilar.
 q: Kunt u dat bewijzen?
 K: Ja, daar heb ik een document van. Maar niet hier.
 q: Dat moet u dan straks laten zien. Kunt u het even toelichten?
 K: Romil lijkt me logisch, daar ben ik geboren. Wat Norilar betreft, wegens
    het redden van de nabijgelegen stad Krasjnodar zijn mijn vrienden en ik
    benoemd tot burgers van Norilar.
 q: Oh, Krasjnodar! Dus daar komt u vandaan?
 K: Ja.
 q: Sinds wanneer bent u hier?
 K: Sinds vijf dagen.
 q: Wanneer bent u hier eerder geweest? Om van Bonan naar Krasjnodar te komen
    moet je immers hierlangs.
 K: Eh nee, ik ben op magische wijze getranspor...
 q: Wat! Ga hier geen onzin verkopen!
 K: Dat doe ik niet.
 q: Jawel, eerst begint u met dat u uit Bonan komt...
 K: Ik *kom* uit Bonan!
 q: Goed, goed, laat maar zitten. Waar heeft u een opleiding gevolgd?
 K: Ook in Bonan.
 q: Wat voor opleiding?
 K: Aan de Universiteit voor Vervormende Magie.
 q: U bent *magier*! Zeg dat dan meteen!
 K: Ja vraag dat dan meteen, stelletje IDI- ach, laat ook maar
 q: [pakt nieuw formulier] okee, nog een keer van het begin af aan... Naam?
 K: Kirath, met TH.
 q: Met wat?
 K: Met TH!
 q: Maar u komt toch uit Bonan, daar hebben ze toch een 'Th?
 K: Ja, dat zeg ik toch!!!
 q: ...geboren in Bonan... burgerschap...mogelijk van Norilar...
 K: Zeker van Norilar!
 q: Jaja, dat zal wel.
 K: Zucht
 q: [et cetera]
 q: Nu uw beurt, mevrouw
 C: Ok.
 q: U bent zeker ook magier?
 C: Eh...
 q: Nou?
 C: Eh... Half.
 q: HALF?
 K: Nee.
 C: Nou, soms wel.
 K: Clarissa, hou nou op, je kan niet toveren
 C: Dat kan ik wel!
 K: Nee!
 q: Wacht even... U zegt dat u kunt toveren, nou, bewijs het maar.
 C: Prima.
 K: Doe dat nou niet, dat gaat fout!
 C: �g�mi R�rr�m! [muren veranderen in modder, de hele boel zakt in elkaar]
 q: Help!
 K: Idioot! [grijpt Clarissa's arm en zet haar op de grond]
 q: Wachters! WACHTERS!
 K: Dat krijg je er nou van!
 C: Nee, dat is jou schuld!
 K: Dat slaat helemaal nergens op...
 w: [boeien Kirath en Clarissa en voeren ze mee naar de kerker]